jest niemal identyczny z poglądami hetmana Zamojskiego: wojna z Turcją w oparciu o Rosję, nie zaś, jak chciało stronnictwo habsburskie, w sojuszu z cesarzem austriackim i mocarstwami zachodnimi. Sympatie "kancelariańskie" występują zresztą w tekście całkiem jednoznacznie. Wyrazem ich jest energicznie podjęta obrona Hetmana przed potwarzami, jakoby przepuścił w 1594 roku Tatarów przez ziemie Rzeczypospolitej "wziąwszy od nich dwa kozły czerwonych złotych"; o takiej samej postawie świadczy końcowa jego pochwała włożona w usta dostojnika tureckiego oraz niechętne aluzje do poczynań "biskupów" (Karnkowskiego i Radziwiłła).<br>Mimo entuzjastycznego stosunku autora do Kanclerza wszystkie wypowiedzi, odnoszące się do króla pełne są nadzwyczajnego respektu, szacunku, wyrazów