tylko pojęciem technicznym, czy też kategorią estetyczną? Moim zdaniem, odpowiedź jest jednoznaczna. Potwierdzają ją liczne przykłady filmów, w których tempo na różne sposoby współtworzy znaczenie i estetyczny kształt dzieła. Wystarczy przytoczyć tak spektakularne i charakterystyczne dokonania, jak Ofiara Andrieja Tarkowskiego, El Dorado Carlosa Saury, Czas Apokalipsy Francisa Forda Coppoli, Pustynia Tatarów Valeria Zurliniego, Szklane serce Wernera Herzoga, Śmierć w Wenecji Luchina Viscontiego czy Kronika zapowiedzianej śmierci Francesca Rosi. Zajmę się tylko niektórymi z nich.<br>Oczekiwanie i "wolno, wolniej..." wpisane zostały w konstrukcję Kroniki zapowiedzianej śmierci, ale też obecne są w diegezie filmu jako panaceum na problemy, smutki i dramaty życia bohaterów