pierwsze wieżowce i przystanęły nad miastem. Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej. Drzewa pochyliły się w niskim ukłonie, anteny zaczęły się chybotać jak zeschnięte badyle i mrok ogarnął podwórko. Za pasem drzew buczała płaczliwie lokomotywa, jak psiak zagubiony w krzakach. Ludzie pośpiesznie zamykali okna... Zygmunt był w czwartym niebie! Niebie północnym! Tchnienia żubrzyc napełniały go wewnętrzną siłą i wolnością. Pragnął unieść się wysoko do góry i przechadzać między nimi. Głaskać ich ciała, wtulać się w grzywy i zostać na zawsze w poszumie żubrzego pędu. Oddać się im! Beztrosko, w nagłym oczyszczeniu! Zostawić wszystko - ludzi, dom, świat. Były przecież tak blisko... Wiatr ucichł