działania choroby. Ja bardzo szybko uzyskałem nadzieję, a raczej wiarę w to, że mnie może się udać, mogę przestać pić, żona może mi wybaczyć, że będę mógł wrócić do swojego domu, do żony, do dzieci, bo rodzinę bardzo kochałem. Miałem jakieś wyobrażenie, jak będzie w moim domu - ciepło, miła atmosfera. Teraz, gdy na to patrzę, mam nawet więcej, niż mogłem sobie wymarzyć będąc na oddziale.<br>Kiedy przyszedłem na oddział, byłem niedowiarkiem. Nie wierzyłem terapeutom, strasznie się z nimi kłóciłem. Jak oglądaliśmy jakiś film i omawialiśmy go, to straszne sceny odchodziły, bo myśmy z reguły zauważali co innego, niż fachowcy chcieli, i staraliśmy