politycznej. Brak suwerennego państwa, granice pomiędzy zaborami, powstania narodowe i ruchy niepodległościowe, polityka wynaradawiania społeczeństwa polskiego utrudniały życie naukowe. Polskich Lekarzy, zwłaszcza w zaborach pruskim i rosyjskim, odsuwano od warsztatów pracy naukowej, jakimi były uniwersyteckie kliniki wydziałów lekarskich, a także od szpitali. Najwięcej swobód miało życie lekarskie w zaborze austriackim. Towarzystwa lekarskie w okresach, kiedy zamykano lub wynaradawiano polskie uniwersytety, były jedyną formą polskich lekarskich instytucji naukowych, były placówkami dokształcającymi lekarzy i wytyczającymi kierunki postępowania lekarskiego oraz inicjującymi akcje w zakresie medycyny społecznej i podnoszenia kultury zdrowotnej społeczeństwa. Towarzystwa te opierały swoją działalność na zbiorowym mecenacie społecznym.<br>W pierwszych latach XX wieku