druku, nieistnienie, pisarski niebyt w kraju. Tego się obawiałem najbardziej. Przyznaję: być może to próżność, potrzeba wielbicieli, chwalców. Ale nie tylko. Czytelnik, ten najbliższy autorowi - z jego miasta, kraju - bardzo potrzebny, staje się jakby cząstką pisania. Potwierdza sens tego co się robi. Bez niego powstaje próżnia. Toteż trwałem w dwoistości. Tu i tam. Próbowałem nawet dla potrzeb "Tam" zmieniać stylistykę. Pragnąłem obdarzyć tego drugiego pisarza Kwarca jego własnym językiem. Chciałem żeby ci dwaj: Nowakowski i Kwarc byli do siebie niepodobni, To było trudne ćwiczenie. Przykre, męczące. Dla niektórych z czytających nader łatwe do rozszyfrowania. Pamiętam jak kiedyś ,późną nocą zadzwonił do mnie kolega