w stronę imperializmu i jego pełnych sklepów, zatrząsłem się ze zdumienia. Czyżby ojciec Renaty, przywykły od lat do wiernego wykonywania odgórnych dyrektyw, nagle się zbuntował i demonstracyjnie wkroczył na wyboisty peron stacji Warszawa-Gdańska? Nie mogłem się już cofnąć, choć spotkanie z niedoszłym teściem nie wróżyło niczego dobrego. Wzrok profesora Tubalnego padł na nas, jego usta rozchyliły się w uśmiechu: byliśmy z panią Janiną jedynymi z dwustu pracowników Instytutu, którzy przyszli go pożegnać. Podeszliśmy więc z niezręcznymi wyrazami współczucia. Na twarzy tatusia Renaty pojawił się wyraz niechętnej niepewności: moja gęba przypominała mu coś nieprzyjemnego, ale nie mógł sobie przypomnieć, co. Nic