mnie oczy i mówi z uśmiechem: - O, to było bardzo, bardzo interesujące - i jeszcze w połowie tego zdania wraca oczyma do książki. Sądzę, że on nie tylko nie słyszał nic z tego, co mówiłem, ale nawet nie zdaje sobie sprawy ze wszystkiego, co zaszło. A zresztą diabli go tam wiedzą.<br>Tuż za drzwiami stoi Janka. Wyraźnie czeka na mnie. Czeka zupełnie tak, jak się czeka na kogoś na rogu ulicy, żeby go obić kijem. Robi mi się trochę nieswojo i mgli się we mnie zadowolenie, jakie odczuwam z powodu całego skandalu. Uśmiecham się niewyraźnie. Janka nie uśmiecha się wcale. Patrzy na