wzrokiem żarliwie utkwionym w darninę. I łzy po nocach, i nasłuchiwanie, czy Stenia nie kaszle, i rumieńce wstydu, gdy pytano przy wnukach: a gdzież to pan zięć? a cóż to o panu inżynierze nie słychać? <br>Jednak, obok tych nowych rzeczy do podźwignięcia, pani Kasi wytrwale, z uniesieniem dźwigała brzemię szlacheckości. Ubodzy, aczkolwiek zredukowali do minimum, mieli nadal swoje dnie, prawo do dodatków i do obroku duchownego. Krewni po dawnemu musieli znosić do wspólnego ogniska swoje biedy i zwycięstwa, prowadziło się ścisłą ewidencję ruchu rodzinnego: kto umarł, kto się ożenił, kto popadł w długi, kto dostał posadę. Te sprawy, skoro tylko zostały