i zarazem ostatni demokratycznie wybrany w 2000 roku prezydent Jugosławii, bezskutecznie ubiegający się - po rozwiązaniu jugosłowiańskiej federacji i zastąpieniu jej wspólnotą Serbii i Czarnogóry - o pusty od roku fotel prezydenta Serbii, połaszczył się na tekę premiera. Nie zawahał się zapłacić za nią wysoką cenę, godząc się na współpracę z socjalistami. Udało mu się do niej nakłonić przywódcę G17 plus Miroljuba Labusa (za stanowisko wicepremiera) i lidera Serbskiego Ruchu Odnowy Vuka Draszkovicia. Tego ostatniego bez większych trudności, bo to człowiek, który w przeszłości rano opluwał Miloszevicia, a wieczorem ściskał mu dłoń.<br>Opierając przyszłość kraju na sojuszu z Socjalistyczną Partią Serbii, kierowaną przez