łożyskowcami nie miały szans. Szczęśliwie dla nich w końcu kredy nastąpiło izolowanie obydwu Ameryk. Z jakichś przyczyn południowoamerykańskie ssaki łożyskowe pozostały na stosunkowo niskim poziomie rozwoju, co prawda wytwarzając liczne, bardzo dziwne morfologicznie grupy (dzisiejsze <br>&lt;page nr=414&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>leniwce i pancerniki są bladą ich pozostałością). Umożliwiło to znaczne zróżnicowanie torbaczy w trakcie paleocenu. Udokumentowane jest występowanie torbaczy w eocenie Antarktydy; przez nią torbacze opanowały Australię. Najstarsze ich szczątki znane są tam od miocenu, ale ówczesna ich różnorodność wskazuje na dłuższą ewolucję. Torbaczom australijskim udało się przetrwać do naszych czasów. Zapis kopalny ewolucji ssaków łożyskowych sięga w głąb późnej kredy (co najmniej do koniaku; Daulestes