rozbiciu w proch całej wysłanej przeciw niemu potęgi rzymskiej. Przygotowana z wielkim wysiłkiem i nakładem kosztów armia, składająca się z sześciu legionów, pod uderzeniem Spartaka rozpadła się jak szczapa pod obuchem drwala. Bogaty sprzęt wojenny, tabory, konie i duża liczba jeńców wpadły w ręce powstańców. Spartakus stanął u szczytu potęgi. Ugięli przed nim głowy wszyscy wodzowie mniejszych oddziałów. Zgodzili się bez szemrania na marsz za Alpy. Spartakus nie mylił się tyle razy, więc chyba i teraz wydawał najsłuszniejszą decyzję. Nikt nie wierzył w możliwość zdobycia Rzymu jednym atakiem, a na mozolne zdobywanie przez długie miesiące brak było odpowiedniego sprzętu oblężniczego i