roku najpierw jedno, a wkrótce potem drugie niewielkie ciało niebieskie, obiegające Słońce w odległości większej niż Neptun i Pluton. W taki właśnie sposób zaczęła się potwierdzać inna niezwykła hipoteza, według której cały nasz system planetarny spowija olbrzymich rozmiarów chmura drobnych skalno-lodowych brył, będących resztkami, jakie pozostały po ukształtowaniu się Układu Słonecznego.<br>Hipotezę tę sformułował po raz pierwszy w roku 1950 holenderski astronom Jan H. Oort (1900-92), próbując wyjaśnić za jej pomocą, skąd biorą się w naszym systemie planetarnym komety. Otóż uczony ten stwierdził, że komety długookresowe (czyli takie, którym na zakreślenie pełnej orbity wokół Słońca potrzeba co najmniej 200 lat