ani kolan, na które się wdrapywałam. Jest oddział miejskiej biblioteki. Czas zatoczył wiele kół, aby zamknąć mój los w kręgu metafory.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div&gt;&lt;tit&gt;A LĘK JEST NAOKOŁO&lt;/&gt;<br>Tempus fugit, scripta manent.<br>Był zawsze, zaczajony na mnie w murach tego ciemnego mieszkania, w kwiatach tapety i stiukach sufitu, w okrągłych otworach szaf kuchennych. Ustępował pod dotknięciem matczynej ręki, na widok wracającego z biura ojca, ale gdzieś tam trwał. W wyłupiastych oczach Lejbusia. W nocnym szczekaniu psów. W porannym wyciu syren fabrycznych. W samotnych świat-<br>łach lamp nad ulicą. Trwał we mnie jak dawno zapisany ślad. Czy dlatego płakałam tak często? <br>Bo przecież wszystko jest