raczej wrażenie, zaś córka - mimo że wsparta olśniewającą urodą Claudii Cardinale - zdradza niekiedy pochodzenie wyraźnie plebejskie.<br>Bo też i punkt ciężkości tego filmu leży nie w rozważaniach historiozoficznych, epice późnego obumierania sycylijskiej formacji feudalno-patriarchalnej, lecz w towarzyszącej temu procesowi śmierci pewnej kultury. Zachodnioeuropejscy, a przede wszystkim włoscy krytycy, których Visconti był niekwestionowanym pupilem ze względu na swoje prokomunistyczne (we włoskim wydaniu) sympatie, nie kryli w przypadku Lamparta uczucia pewnego zażenowania. Z jednej strony chciałoby się ten film interpretować zgodnie z wyznacznikami marksistowskiej historiozofii, z drugiej zaś trudno było ukryć fakt, że obraz rozkładu przegniłej formacji nie przynosi tu dziarskich zapowiedzi