Cząstki wytrąconego węglanu wapnia wychwytywane były przez śluzowe otoczki komórek sinic, tworząc tzw. stromatolity. Opadający na nierówną powierzchnię mat sinicowych ił wapienny zasypywał ich zagłębione części, uniemożliwiając w tych miejscach wzrost sinic. Omywane przez wodę wyniesienia, poza tym, że wchłaniały ten ił w otoczki śluzowe, mogły się rozrastać bez przeszkód. W efekcie powstawały budowle wapienne złożone z żywych mat rozdzielonych bruzdami wypełnionymi przez osiadający ił (ryc. 5.1D-E). Wielkość i kształt tych kolumienek były bardzo różne, od milimetrowej do metrowej średnicy stożków, słupów czy lejków.<br>Wielki rozwój formacji stromatolitowych zaczął się mniej więcej 2,8 Ga i trwał do około 0