odwieczny dąb, strzaskany kiedyś przez piorun; pozostał po nim jedynie niewysoki, gruby pień, potężny i nieozdobny jak dorycka kolumna. Na jej ściętym szczycie umieszczono koło od wozu na bocianie gniazdo.<br>- Jak długo pamięta pan to gniazdo, panie profesorze? - pytał Adaś gorączkowo.<br>- Od najwcześniejszych moich dni... To gniazdo było tutaj zawsze... W tej chwili jest puste, bo małe brodzą już po łąkach. Więc ty myślisz?<br>- Nie może być inaczej!<br>Odwrócił się szybko i wskazał ręką.<br>- Patrzcie państwo! Ten pień sterczy naprzeciwko okien bawialni. Oficer, leżący na łóżku i rozmyślający nad wyborem schowka, patrzył przez okna przez długie zapewne godziny... Dojrzał to gniazdo... Wtedy niewątpliwie