liturgicznie wewnętrzną strukturę Sanctus, tworzy część ekwiwalentną do głównych części cyklu mszalnego; jest to zresztą charakterystyczne dla architektonicznych rozczłonkowań cyklu mszalnego w XX-wiecznej twórczości europejskiej. W okresie posoborowym, zwłaszcza w kręgu Festiwalu Sacrosong, strukturami ekwiwalentnymi do głównych części mszy stają się także części z innymi tekstami (antyfon i pieśni). W związku z tym dokonują się istotne przeobrażenia w strukturze formalnej mszy ­ cykl mszalny może ulec znacznemu rozszerzeniu. Ma to także wpływ na koncepcję formy. Wyjątkowo strukturami równoważnymi do głównych struktur mszy stają się części komponowane na organy (zob. s. 169 nn). Szeligowski w Mszy łacińskiej (1932) wprowadza Toccatę, jako część wstępną, a