do rozwikłania. Przywykliśmy szukać daleko na widnokręgu tego, co leży u naszych stóp.<br>- Więc jednak nie tak łatwo ze mną? Co?<br>- Wcale niełatwo, panie profesorze. Przyznam się, że mnie strach obleciał, gdy pan profesor zaczął szybko przeglądać nazwiska w notesie. Pomyślałem sobie: "A nuż staruszek..." O, bardzo przepraszam pana profesora...<br>- Wal dalej! Młody nie jestem, a "staruszek" to pieszczotliwe słowo... Więc czemu cię strach obleciał?<br>- "A nuż pan profesor - myślałem - wyrwie z notesu trzy nazwiska byle jakie, na chybi-trafi. Choćby pierwsze, drugie, trzecie z kolei". Byłoby po mnie... Ale się prędko uspokoiłem. Poznałem od razu, że pan profesor ma listę