wargi. Z utajoną radością śledziłyśmy każdą oznakę poprawy, witałyśmy entuzjastycznie najmniejszy symptom powracających sił.<br>Kto następny? Codziennie przychodził docent, przystawał w progu, szybkim spojrzeniem obrzucał salę.<br>- Czy jeszcze długo muszę czekać? - pytałam.<br>- Musi pani być cierpliwa, jeszcze nie przeprowadziliśmy wszystkich badań - odpowiadał.<br>Operował codziennie i zawsze były te same przygotowania.<br>Wczesna kolacja, mycie i golenie skóry w okolicy cięcia, proszki nasenne... świt, świadomość świtu przesączająca się poprzez ciemne jeszcze okna, poprzez zamknięte powieki. Zabandażowane ręce, z których zsunięto zegarek, obrączkę, pierścionki.<br>Drobiazgi osobiste przekazywane z jednej ściśniętej dłoni do drugiej, oddawane w depozyt przyjaciółkom.<br>- Być może nie zobaczymy się już, oddajcie