bogini chwilami odzyskiwała swoją naturalną dziewczęcość, Ale dla mnie pozostała już Dianą na zawsze.<br>Nie masz racji, Agnieszko. Powiedziałem tylko o moim pierwszyzn wrażeniu. A czy mi się później podobała? Oczywiście, przecież patrzyłem na nią oczami Wojtka, który ją kochał mało skomplikowaną, odwzajemnianą miłością.<br>Na wiosnę 1939 roku, w samą Wielkanoc, byłem na ich ślubie w roli drużby. Ojciec Wojtka wtedy już nie żył. Teresa ze swoim młodszym synem, delikatnym i nieśmiałym chłopcem, podczas weselnego obiadu siedziała z dala ode mnie. Chociaż nie lubię przemawiać, wygłosiłem toast, a chwaląc urodę Diany i zalety Wojtka napomknąłem o Teresie, jako tej, która jednoczy