panuje inne przekonanie, wpływające w bardzo niekorzystny sposób na postawę naszej emigracji, wyjątkowo w XX stuleciu licznej. Podobnie jak po powstaniu listopadowym, tak i po roku 1945, 1968 czy 1980 (oraz następnych latach) objęła ona znaczną część inteligencji polskiej, w tym sporo przedstawicieli elity intelektualnej. O ile jednak w dobie Wielkiej Emigracji udawano się na zachód z perspektywą rychłego powrotu i z poczuciem misji dziejowej, to obecne wychodźstwo dość często z góry przystaje na poddanie siebie, a jeszcze bardziej potomstwa procesom asymilacyjnym. Wychodzi przy tym z dwóch założeń: poniekąd słusznego, że jedynie ona może zapewnić awans społeczny oraz polityczny we Francji, Niemczech