teatralna, publiczna, uwikłana w konwencje i nastroje na widowni. W tym się zresztą sprawdza najmniej - słowo ginie w cieniu aktorów, czy aktorzy nie dźwigają słowa? Na moje ucho "Ambasadora" trzeba czytać, cóż kiedy jedyne maszynopisy kryją cenzorskie i urzędnicze biurka.&lt;/intro&gt;<br> Warszawa, osiemdziesiątego pierwszego roku. Dejmkowego "Ambasadora" odbierano jak rzecz o Wielkim Bracie. Częściej śmiano się jednak niż trwożono. Kto zresztą szedł w ten czas do teatru - cenzorzy z nieodłącznymi magnetofonami, samotni umęczeni ekstremiści i tradycyjne bagno. Ludzie środka - o tak, oni mieli czas. Oni zawsze mają czas, gdyż nieznana im &lt;page nr=21&gt; filozofia ich własnego żywota nakazuje czekać na wynik historycznych starć. Na przeczekanie