uczucie. To było uczucie śmierci. Nie da się tego opisać. Współtowarzysz z sali zacisnął ręce na mojej szyi, chcąc mnie najnormalniej w świecie udusić. Oczy wyszły mi na wierzch, zabrakło powietrza, a przez myśl przewinęło mi się całe życie podzielone na trwające ułamki sekund krótkie sekwencje. Znikąd nie było ratunku. Wierzgałem rozpaczliwie, lecz bezskutecznie. Nie mogłem się w żaden sposób wyswobodzić. Opisuję to rzecz jasna po fakcie i zdaję sobie sprawę, że żaden opis nie potrafi oddać grozy sytuacji, bo teraz, gdy to notuję, wygląda to tak, jakbym próbował się nad wszystkim racjonalnie zastanawiać, rozsądnie przeciwdziałać, a tymczasem wtedy była to