Wolterowskim Kandydzie ufnego - więc naiwnego - bohatera prześladują stale cierpienia i nieszczęścia, które przyjmuje on z przekonaniem (wziętym od Leibniza), że przyszło mu żyć w "najlepszym z możliwych" światów. Zasadą wyboru zdarzeń jest więc w Kandydzie ich maksymalna nieprzychylność dla bohatera: ośmieszony tak zostaje optymizm ontologiczny niemieckiego filozofa (inna rzecz, że Wolter albo nie rozumiał, albo nie chciał zrozumieć teodycei Leibniza). W Filidorze pojawiają się tylko takie dane, fakty, wyglądy, zdarzenia... które mają swój symetryczny odpowiednik. Inaczej mówiąc, powiastka każe nam dostrzegać w świecie tylko i wyłącznie natrętne, wszechobecne, stereotypowe formy czy systemy... aż do chwili, gdy unicestwią się one swoim nadmiarem