wszystkie swoje pragnienia zmaterializować. Istota zanurzona we Wszechświecie: z Wszechświata wyszła, Wszechświatem oddycha, jej ciało nieuchronnie do Wszechświata powróci, a Wszechświat - choć jest dla niej wszystkim - jest dla niej za ciasny.<br>Wszechświat nabył sens w samym akcie swojego stworzenia. Sens ten musi obejmować również człowieka wędrującego przez Wszechświat i ten Wszechświat swoją istotą niejako rozsadzającego. Sens Wszechświata bez sensu człowieka byłby sensem bezsensownym czyli wewnętrzną sprzecznością. A zatem ludzki niepokój nie może powrócić na zawsze do elementarnych składników materii. Chociaż, być może, jest to jego naturalnym przeznaczeniem. Sens Wszechświata mu na to nie zezwoli. Droga człowieka przez Wszechświat jest jego drogą