go jakieś kroki. Ruszył przed siebie. Nie wiedział, zamyślony, gdzie idzie. Mógł zginąć &lt;page nr=171&gt; gdziekolwiek - nie wolno mu było tylko we własnym domu. Tym potwierdziłby sens wyroku. "Czy wtedy już nie wszystko jedno?"<br>Stał przed domem Zygmunta. "Czy Kolumb tu jeszcze mieszka? A Zygmunt czy nie przeniósł się już ze szpitala? Wszystko jedno, będzie chyba jego matka, niech im powie, że byłem, niech wiedzą, że ich szukam, że się nie boję..."<br>Nacisnął dzwonek. Trzaśnięcie dalekich drzwi w mieszkaniu przyjął jak głos uniewinnienia. Matka Zygmunta bez słowa usunęła się z progu.<br>"Nic nie wie" - ucieszył się i przywitał ze starą kobietą z tak wylewną