w parku. Róża umyślnie siadła na takiej ławce, gdzie było tylko jedno miejsce. Władyś krążył w pobliżu. Jakaś dama niebawem opróżniła krzesełko, upadł na nie czym prędzej. Mógł nie tracić matki z oczu, a jednocześnie nie potrzebował ocierać się o jej wrogość - po tylu godzinach męczarni to była duża ulga. Z oddali kilkunastu metrów patrzył na Różę zbyt już wyczerpany, by tę nad wszystko znajomą postać spojrzeniem karcić lub wstydzić... <br>Róża śledziła go spod oka. Przekonawszy się, że syn siedzi opodal, odwróciła głowę w przeciwnym kierunku. Po jej prawej ręce tkwiła wspaniale wykrochmalona nurse, po lewej - starszy jegomość z cygarem. Róża z