czas, wszelako, grzebiąc w starych &lt;name type="tit"&gt;"Przekrojach"&lt;/&gt;, napotykam lite długie teksty o szczególnej wartości, które nadają się na eksponaty do nie istniejącego muzeum literatury. I takich tekstów ciąć już nie wolno. Dziś &lt;foreign lang="lat"&gt;in extenso&lt;/&gt; przypominam amerykańską opowieść Melchiora Wańkowicza, niedościgłego mistrza reportażu.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="story" sub="culture" sex="m"&gt;&lt;page nr=15&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Zapiski&lt;/&gt; &lt;au&gt;Adam Wiedemann&lt;/&gt;<br>&lt;tit&gt;Dziennik "duszy"&lt;/&gt;<br>&lt;tit1&gt;25.01.01 (czwartek)&lt;/&gt;<br><br>Z rana do Katariny, Katarina w sukni w słonie, ja na piramidalnym kacu, przez trzy godziny ślęczymy nad poezją Zupana, która wcale, a wcale mi się nie podoba, może dlatego, że sam Zupan jakiś taki, co to z nim nie pogadasz, bo zbyt wielkie ma zasługi, Debeljak, prawdę mówiąc, też nie lepszy