więc miejsce; gdzie nad rzeczką znajdowało się obozowisko moich przyjaciół, i pojechałem w stronę młyna Topielec. Nie dojeżdżając do samego młyna odkryłem boczną drogę prowadzącą nad jezioro, i znalazłem się na nadbrzeżnej polance, ze wszystkich stron osłoniętej krzakami wikliny.<br>Wysiadłem z wehikułu i wyciągnąłem z kieszeni pożyczoną od Wiewiórki książkę. Zagłębiłem się w lekturze i zapomniałem o bożym świecie. Jeśli od czasu do czasu wracała mi świadomość i poczucie rzeczywistości, to tylko w tych chwilach, gdy przypomniałem sobie piękną Zenobię i utwierdziłem się w postanowieniu: ."Poczekaj, kochana ciotuniu. Wkrótce się zmierzymy. Pan Samochodzik nie należy do ludzi, którzy dają się upokarzać