w Krakowie. Dochował się córki, budował i naprawiał na wyniosłych wieżach kościołów i ratuszy zegary wydzwaniające godziny, które odlatywały jak ptaki w przeszłość. <br>Mijały lata, a z każdym rokiem rosła sława mistrza Hanusza. Przybywali do jego domu wysłannicy z dalekich stron i zamawiali zegary dla bogatych miast i książęcych zamków. Zegarmistrz zapomniał już niemal o swoim rodzinnym Toruniu, którego rude baszty i wieże odbijały się w połyskliwej Wiśle, i o zielonej, pomorskiej ziemi. Pierwsze srebrne nitki pojawiły się w jego ciemnych włosach. Umarła mu żona. Jedyną pociechą była dla strapionego wdowca dorastająca już córka - Ofka. <br>Ona to przyniosła jednego ranka do