duszą tłumu. To zatem, co można byłoby odczytać jako koniunkturalny ukłon w stronę publiczności, było wtedy także odbiciem romantycznego spojrzenia na "lud". Tym "ludem", zależnie od kontekstu, mogła być zarówno teatralna publiczność, jak - później - ucieleśniający bezwzględną chciwość lecz i szlachetną miłość ojcowską groteskowy karczmarz Triboulet z dramatu Król się bawi.<br>Złudzenia, że ów bywający w teatrze "lud" jest naturalnym sprzymierzeńcem poety i przez to osobliwym gwarantem wolności sztuki, dały o sobie znać najbardziej ogniście właśnie w popremierowych, do teatralnej publiczności kierowanych przedmowach. Przekonanie, że wolność polityczna oznacza wolność sztuki i że masy tłumnie podążają do teatru kierowane szlachetnymi intencjami, wprowadziło Wiktora