się niezbędny jak torebka Prady - u jej boku staję się dumnym facetem pełną gębą. Dzięki niej czuję się mężczyzną i nie muszę odgrywać luzaczka.<br>Weźmy na przykład Milenkę. Ładna, inteligentna i wiecznie uwieszona na moim ramieniu. Najbardziej lubiła siedzieć z założonymi rękoma i przyglądać się, jak ją we wszystkim wyręczam. Zmajstrowałem dla niej półki, pomogłem przy kupnie nowego samochodu, prawie co wieczór pichciłem kolację, przyjeżdżałem odebrać ją z nocnych imprezek, prałem wszystko, a także prasowałem (choć to ostatnie niespecjalnie mi wychodziło - są wszak granice repertuaru mężczyzny nowoczesnego).<br>Ponadto było co niemiara problemów emocjonalnych, które musiałem rozwiązywać. Czasem wracała do domu wieczorem