się ukazać w całej pełni dopiero w pędzie. Świetnie uchwycił to Dzierzkowski podziwiając "dziwaczne suknie" migocące w szalonej galopadzie:<br>&lt;gap&gt;<br>Nieprzypadkowo opublikowano ten obrazek w "Dzienniku Mód Paryskich" (1842), pomimo iż bałagulski fason drastycznie zrywał z kanonem "światowej" elegancji. Tę skłonność do przekraczania miar, nawet w galanteryjnych szczegółach przenikliwie dostrzegł Kraszewski:<br>&lt;gap&gt;<br>Zuchwała mimika i budząca respekt "krzepa" jeszcze mocniej poruszyły Goszczyńskiego:<br>&lt;gap&gt;<br>Rzewuski, całkiem odmiennie, widział w tym rozbestwieniu przejaw cielesnej mizerii:<br>&lt;gap&gt;<br>Odmówili "pilnowania swej gęby", słów używali jak oręża. Być może prawdą jest, że "wstręt do pióra i książki należał do ich programu", tym niemniej "pisali paszkwile, śpiewali piosenki swawolne" (najczęściej po