przykładem witalności, chrześcijańskiej solidarności i zatroskania o jedność. Można by jedynie życzyć sobie, aby Kościoły nasze w różnych krajach opowiadały się tak szczerze i zdecydowanie za dialogiem. Rzeczywistość jest często odmienna. I tym razem nie wszystkie Kościoły prawosławne wzięły udział w spotkaniu. Ponownie zabrakło, z niewyjaśnionych względów, delegacji Kościoła serbskiego. Żywo odczuwalny był także brak przedstawicieli Patriarchatu Antiocheńskiego (metr. Georges Khodr, prof. O. Clement). Odnosi się nadal wrażenie, iż niektóre Kościoły świadomie obniżają rangę dialogu lub zadowalają się obecnością niemal symboliczną, daleką od rzetelnego zainteresowania, wkładu i uczestnictwa. Potrzebna jest nadal wielka przemiana postawy, owa kościelna <foreign>metanoia</>, o której często mówi