ma on charakter skali interwałowej. Inaczej mówiąc, wolno sensownie stwierdzić te i tylko te relacje między użytecznościami, które są niezmiennicze ze względu na dodatnią transformację liniową0.<br> Ostatecznie więc problem decyzji w najsłabszej postaci (oznaczmy go przez W ) reprezentowany jest przez parę uporządkowaną: W = .A, f . , gdzie A jest zbiorem działań, a f jest funkcją określoną na A . Funkcja ta przyporządkowuje elementom zbioru A użyteczności ich możliwych skutków. Jeśli zatem a ­ A , to f (a) jest zbiorem liczb rzeczywistych, interpretowanych jako użyteczności.<br> Przy tak słabych założeniach charakteryzujących wiedzę decydenta o jego problemie decyzji niewiele da się powiedzieć na temat racjonalności ewentualnych zasad wyboru