prawa") należało do tego samego człowieka, który przewodniczył zgromadzeniu, czy do grona rachinburgów, wyrok ostatecznie zapadał poprzez rytuał wiecowej aklamacji. Nie kto inny jak Tacyt szczegółowo opisał ten mechanizm decyzyjny w 11 rozdziale Germanii, a na początku rozdziału 12 stwierdził, że wyroki w sprawach gardłowych ferował wiec (Licet apud concilium accusare quoque et discrimen capitis intendere). Miał on jednak na myśli wiec plemienny. Z tego, że takie same wiece odbywały się w każdym z lokalnych okręgów, Tacyt nie zdawał sobie sprawy. Dlatego prawdziwą wiadomość, że na lokalnych wiecach obierano miejscowych naczelników (oczywiście też przez aklamację) odniósł on mylnie do zgromadzeń plemiennych