w gruncie rzeczy groteskową wręcz autoreklamę.<br> Od tej przygnębiającej rzeczywistości uciekał Koźmian do lektury dzieł ulubionych klasyków &#150; Tacyta, Wergiliusza, Horacego i Cycerona, ze szczególnym upodobaniem zatrzymując się przy takich dziełach Marka Tuliusza, jak Cato Maior de senectute (Katon Starszy o starości), Laelius de amicitia (Leliusz o przyjaźni) oraz Epistulae ad Atticum (Listy do Attyka). Z pisarzy polskiego oświecenia czytywał w tym czasie z upodobaniem pisma Tadeusza Czackiego, Hugona Kołłątaja i Jana Pawła Woronicza.<br> Równocześnie oddawał się działalności translatorskiej, która w jego życiu i twórczości zajmowała ważne i oddzielne miejsce. Wcześniej tłumaczył elegie Tybullusa i ody Horacego, których przekłady znalazły się