pośrednich <br>znaków paradoksowych (na przykład 'pustka', 'natura buddy') są dualne, <br>ponieważ można je zanegować, tworząc ich przeciwieństwa. Nabierają one <br>znaczenia paradoksowego dopiero wtedy, gdy są definiowane za pomocą sądów <br>paradoksowych. Rezultatem łączenia myślenia klasycznego i myślenia paradoksowego <br>jest taki opis rzeczywistości będącej 'absolutnie sprzeczną samotożsamością', <br>który nie jest do niej adekwatny, a jedynie pośrednio na nią wskazuje. Taki <br>opis pośredni można porównać do 'palca wskazującego na księżyc'. Palec <br>wskazuje na księżyc, chociaż sam księżycem nie jest. Z punktu widzenia 'logiki <br>paradoksu', która jest logiką 'oświecenia', adekwatne do rzeczywistości są jedynie bezpośrednie pojęcia paradoksowe (na przykład 'immanentna transcendencja'). <br>Masao Abe zwraca uwagę