się z domu bocznym wyjściem, przez pustą kawiarnię, żeby stary mnie nie zobaczył, i ruszyłem truchtem pod Dębno, tą samą żwirową drogą, którą przejechaliśmy samochodem. Już po kilku minutach zacząłem ziewać; płuca nie nadążały z dostarczaniem tlenu. Ostrzegawczym bólem zaprotestowały moje skatowane kolana. Ale nie przystawałem. Wiedziałem, że za chwilę adrenalina uderzy do mózgu i uruchomi produkcję endorfin, zwanych hormonami szczęścia. Zaraz poczuję się lepiej. <br>Za domem krawca Mirskiego na skraju Kurkowa zacząłem wydłużać krok. Dom Kulkowskich mijałem już żwawym tempem. Po obejściu nadal kręcili się obcy mężczyźni; łypali w moją stronę. Po następnym kilometrze znów przyspieszyłem. Okolice żwirowni to mój