innymi z rozwojem telegrafu elektrycznego, a rozbudowę wielkich bulwarów paryskich z początkami kinematografu; dostrzega związek między typem szybkości drapieżników a infrastrukturą stadionu i hipodromu, a słynne zdanie Stendhala o zwierciadle spacerującym po gościńcu rozpatruje w kontekście teorii wehikułów jako twórców wizji świata. Przykładów, wielkich i małych, jest niemal tyle co akapitów w jego ośmiu poświęconych szybkości książkach.<br>Skąd ta szybkość w pracach Paula Virilio, której wszechobecności nie potrafię określić inaczej niż naszym starym krytycznoliterackim sposobem: jako obsesji, tematu czy kompleksu, czytając Virilia tak, jakby Bachelard albo krytyk tematyczny czytał poetę bądź interpretował artystę?<br>Paul Morand, autor powieści Człowiek, któremu się śpieszy