jej problem, przestała czuć osamotnienie. Rozmowy z nim były jedynym momentem, gdy czuła się na tyle bezpiecznie, by być sobą. Pozwalała swoim uczuciom ujawnić się i poznawała, jakie są one naprawdę. Z każdym innym człowiekiem starała się postępować zgodnie z tym, czego on się od niej spodziewał.<br>To, że terapeuta akceptował w pełni doświadczenia pacjentki, integrowało jej "ja". Mówiła, iż przez to, że kochał jej dziecięce "ja", stopniowo zaczęła doznawać poczucia jedności, stawała się całą, jedną osobą. Terapeuta w tym procesie był jakby zwierciadłem jej rzeczywistości. Mówiła, iż istniała tylko dlatego, że on tego chciał. Czuła się prawdziwa przez reakcje, jakie