w tkaninie dekoracyjnej. Nie mając polskiej proweniencji, właśnie u nas, po ostatniej wojnie, rozwinęły się bardzo ciekawie, i to w dwóch odmianach - ludowej i artystycznej. I w jednym, i w drugim przypadku wykonywały je tkaczki wiejskie, znające technikę ich wyrobu, z tym, że projektując dywany, nawiązujące do miejscowej tradycji i akceptowane przez środowisko, zwały je "swoimi", natomiast tkając według projektu czy koncepcji Eleonory Plutyfskiej, artysty plastyka, profesora Akademii Sztuk Pięknych, określały te dywany "ludowymi". Są piękne, ale środowisko ich nie uznaje, nie kupuje, nie używa. Zajmijmy się więc dywanami akceptowanymi przez wiejska społeczność, traktując inspirowane jako interesująca plastycznie, ale tylko formę