kompozytora ­ czciciela, jak się okazuje, Najświętszej Marii Panny. Maliszewski <br>postępuje odmiennie w porównaniu do innych twórców posługujących się motywiką <br>Bogurodzicy (szerzej o tym w rozdziale II), nie eksponuje bowiem ani czytelności <br>motywu, ani, co istotniejsze kategorii "maiestas" ewokowanej charakterem pieśni <br>(szybkie tempo pierwszej fazy Kyrie), dopiero fazę następną (Andante) charakteryzują <br>aklamacje błagalne. Kompozytor naprzemiennie posługuje się korespondencją motywiczną, <br>np. T-A-S, homorytmicznym tutti (prz. 159) oraz aklamacjami typu antyfonalnego, <br>których melodyka ma charakter litanijnych wezwań (prz. 160). Korespondencja <br>motywiczna, mocno zróżnicowana fakturalnie, staje się elementem formotwórczym <br>także innych struktur formalnych: Te decet hymnus (Introit. Andantino, soli: <br>A-B-S-T