szczególny zresztą wyraz koncepcje świadomości Heideggera i Sartre'a. Obydwaj określali ją niesłusznie pojęciem nicości, co było równoznaczne z zastosowaniem w opisywaniu jej modelu interpretacyjnego pochodzącego z teorii "bytu w sobie". Można to częściowo usprawiedliwić tym, że jest przedsięwzięciem w tej chwili niemal niemożliwym do zrealizowania uchwycić i opisać prywatywność typu aksjologicznego, stosując w opisie pojęcia jednoznaczne, ponieważ takich pojęć po prostu nie ma. Niekiedy musimy uciekać się do analogii, przenośni, metafory i aluzji. Otóż dla uchwycenia istoty interesującej nas obecnie "prywatywności" najwłaściwszą wydaje mi się nie metafora "nicości", lecz metafora "głodu". Aby jednak znów nie popaść w błąd przenoszenia modeli interpretacyjnych