Z jednej strony jako aksjologiczna pozytywność upodabnia się w sposobie swego bytowania do "czystych wartości idealnych" - ono, tak samo jak i one, domaga się "realizacji" w czasie i przestrzeni. Z drugiej strony, jako coś żyjącego, konscjentywnego, a przede wszystkim prywatywnego, trwając w nachyleniu ku światu, gdzie leżą obszary białych plam aksjologicznych i gdzie może ono przybrać szaty "Ja społecznego" (bycia lekarzem, nauczycielem, urzędnikiem itp.), robi wrażenie czegoś "realnego". Ponieważ jednak nie istnieje ono ani w czasie, ani w przestrzeni, a także z racji jego aksjologicznej pozytywności mogę powiedzieć, że będąc irrealne, jest ono także transcendentne w stosunku do świata.<br>Właściwość druga