powoli poczynało. Niebo było jeszcze zachmurzone, lecz już tu i ówdzie przetarte jaśniejszymi poblaskami.<br>Spostrzegłszy stojącą z boku małą ławeczkę, usiadł. Zaraz za czerwonym murem cmentarnym, w lekko przymglonym powietrzu rysowały się do zielonych obłoków podobne trzy oddalone od siebie grupy ogromnych kasztanów. Wśród nich skrzeczały głośno wrony. Musiał je akurat ktoś spłoszyć, bo zgiełkliwym stadem poderwały się nagle do góry. Chwilę łopotały w powietrzu i czarną, jazgocącą chmurą opadły na najdalszą grupę drzew.<br>Mimo znużenia nie mógł długo usiedzieć na ławce. Poderwał go niepokój. Wstał i poszedł w głąb alejki. Gdy zawrócił spod muru, dochodziła dwunasta. Przyśpieszył kroku. Po chwili