wobec decyzji samobójczych. Epiktet głosi ((...)).<br><br>Poglądy te znalazły pewne odzwierciedlenie w prawodawstwie rzymskim, które nie formułuje ogólnego zakazu samobójstwa regulując tę kwestię tylko w okolicznościach wyjątkowych. Dotyczy to przykładowo żołnierzy, których zachowania samobójcze uważano za dezercję oraz przestępców, których majątek ulegał pośmiertnie konfiskacie.<br><br>Za czasów Tyberiusza śmierć z wyboru była alternatywnym wyjściem dla skazańców, którzy w przeciwieństwie do tych, na których dokonywano egzekucji, mieli prawo do pogrzebu oraz spisania testamentu honorowanego przez prawo.<br><br>Pierwsi chrześcijanie mieli do śmierci - także samobójczej - stosunek instrumentalny. Mogła być pożądana, jeśli wyzwalała człowieka od pokus doczesnych, przygotowując go do życia przyszłego. Były to czasy, kiedy dominującą