nie mają w sobie cech auto-regeneracyjnych, ponieważ każda rzeczywista próba reformy grozi podważeniem systemu i działa eskalacyjnie, rozsadzając strukturę władzy. O ustrojach demokracji kapitalistycznej powiedzieć tego żadną miarą nie można. Są to naczynia otwarte, w których odbywa się burzliwy i niekontrolowany ferment. Optymiści nazywają to wolnością, pesymiści - rozpasaniem i anarchią. Oczywiście te epitety niczego nie wyjaśniają. Charakteryzują tylko osobistą wysoce emocjonalną afirmację lub negację stanu, w którym znalazły się demokracje parlamentarne. Tak czy owak, tutejsze społeczeństwo posiada rozległe możliwości regeneracyjne i degeneracyjne. Wybór zależy od ludzi - ściślej od dominującej moralności, poczucia dyscypliny, więzi społecznej - a głównie od ideologii warstw oświeconych