swoim pokoju wpatrzona w ścianę. Dla niepoznaki rozłożyła na biurku książki i zeszyty. W razie wtargnięcia Heleny będzie mogła powiedzieć, że odrabia lekcje. Jednak lekcje nie były jej w głowie. Prawdę mówiąc, nic jej nie było w głowie. Siedziała i patrzyła w ścianę, nie odczuwając potrzeby ruchu, kontaktu ze światem ani nawet myślenia. Po prostu trwała. Był to stan przejściowy między życiem a śmiercią. Inny stan skupienia, coś jak zamarznięcie wody w sopel lodu, który kiedyś może stać się parą. Joanna uczyła się o tym na lekcjach fizyki i wierzyła, że z człowiekiem może być tak samo. Z bezruchu może obudzić się